Fijne Kerstdagen en een gelukkig, gezond en reislustig Nieuwjaar!

We zijn dus weer thuis! Dat is wel even een ommekeer. Vanuit een omgeving waar het dagelijks nog ruim 28 graden was, terug naar een koud en winderig Nederland. Nu zijn koud en winderig 2 relatieve begrippen. Het is hier nu 12 graden, terwijl voorspellers zeggen dat op 19 februari de 11-Stedentocht verreden gaat worden. Hmmm… Het kan maar zo.

We hebben onze vorige blog beeindigd met een beschrijving van onze laatste dagen in Montevideo; de auto in de container, ritje op de hop on hop off bus, lekker eten in de Mercado etc. Op 5 december zijn we via Madrid naar Nederland gevlogen. De reis was op zich prima, echter de laatste paar uren gingen gepaard met nogal wat turbulentie etc. Het was wat hobbelig om het zo maar te zeggen. Groot was onze verbazing op Schiphol toen we verwelkomd werden door een aantal goede vrienden; Harry en Marijke, Harald en Mariska, Natasja, Lucien en Sandra. Koffie met appelgebak!

Het mooie van op reis gaan is ook weer het thuis komen. Rustig bijkomen en je de tijd gunnen om na te genieten, foto’s te ordenen, de boel wat opruimen etc. M.a.w. vergeet het maar.
Al heel gauw komen de oude dagelijkse bezigheden weer naar voren, die je 4 maanden geleden achter je had gelaten; Familie en vrienden, de Rotary, de KWS, de klanten en het werk etc. Het gevoel van weggeweest te zijn maakt dus al weer snel plaats voor de dagelijkse invulling. Soms lijkt het alsof de reis al weer heel lang geleden is. Gelukkig wordt je er nog wel regelmatig aan herinnerd. Nog duidelijk zijn namelijk de witte contouren op je voeten te zien van de slippers die je elke dag aan had. Dat zal ook wel niet zo lang meer duren… Blijft nog wel het ophalen van de auto uit Hamburg op 4 januari a.s. en dan is het klaar. Hij is nu bijna in Dakar…

We hebben een geweldige reis gehad, wat door bepaalde oorzaken enigszins korter is uitgevallen dan oorspronkelijk gepland was. Het gaat in deze om de kwaliteit en niet om de kwantiteit, zullen we maar zeggen. We hebben heel veel leuke momenten meegemaakt, doch ook een aantal minder leuke momenten. De ervaring leert dat je meestal de leuke momenten blijft herinneren. Gelukkig maar.
Ook zijn er een aantal enerverende momenten geweest, zoals de aardbevingen in Valparaiso, Chile. Dat was echt wel een aparte gewaarwording. De auto stond te schudden op de camping en wij stonden er naast en konden niets doen. Na 3 minuten was het weer afgelopen. Daags erna hoorden we dat het een beving van 8.4. was….

We hebben heel veel mooie dingen gezien en een groot aantal leuke medereizigers ontmoet. Een aantal ervan gaan we het komend jaar vast eens opzoeken. Dit hoort ook bij het op reis zijn. Reizen is dus niet alleen maar mooie natuurplaatjes zien, doch ook het toevallig ontmoeten van bijzondere mensen waar je daarna soms een tijdje mee optrekt. In deze denken we aan het dirigentenechtpaar Patricio en Marina in Talca (Chili), waar we 6 dagen in de ‘kost’ zijn geweest en die ons overal mee naar toe hebben genomen. Dit plan je niet van te voren, dit overkomt je.

Wat we ook heel erg leuk hebben gevonden zijn de vele app’jes, sms’jes, e-mails en bovenal de vele reacties op het blog die we van heel veel mensen hebben ontvangen. Soms ‘schoten’ de bezoekersstatistieken door het plafond heen. Wat zijn we populair (!) denk je dan op dat moment. Een leuke, treffende reactie was die van Harrie: Reizen is soms afzien, aanpassen, doen wat moet, in plaats van doen wat je wilt. Kortom, reizen is als het leven zelf.

Daarmee willen wij ons laatste blog van onze reis en van dit jaar afsluiten. We willen jullie allemaal hartelijk danken voor jullie belangstelling, reacties, medeleven etc.
Bovenal willen we jullie bij deze een gezond, reislustig en avontuurlijk jaar toewensen en graag tot ziens in 2016!

Lieve groeten Piet en Marian

De laatste weken in Zuid Amerika, Adios Amigos !

In ons laatste blogbericht hebben we verslag gedaan van onze uitdagingen die we zijn tegen gekomen op de weg naar Buenos Aires en daarna van onze reis naar Camping Paraiso Suizo, ruim 80 kilometer ten oosten van Montevideo. Daar zijn we op 23 november aangekomen en we zijn er uiteindelijk ruim anderhalve week gebleven. We hebben er wat vakantie gehouden, uitstapjes gedaan in de omgeving, o.a. naar Puente del Este en bovenal hele leuke en gezellige mensen op de camping ontmoet, waarvan we vast een aantal terugzien in Duitsland.

Deze camping – beter gezegd; een soort overlander meeting point – wordt reeds 20 jaar gerund door Heinz, een 61 jarige Zwitser en zijn vrouw Sylvia. Zij hebben ons  erg goed geholpen met het regelen van de documenten die nodig zijn voor de verscheping van onze auto. Hij kent namelijk de mensen van het kantoor KMA in Montevideo erg goed. Op grond van onze ervaringen met Heinz en ook met Sylvia, raden wij dan ook een ieder aan om zijn / haar reis te beginnen, dan wel te eindigen bij hun op Paraiso Suizo. Zij kunnen je met raad en daad behulpzaam zijn bij alle voorkomende – wij noemen ze nu maar – uitdagingen etc. Ook bieden ze gelegenheid om je auto er voor langere tijd te stallen als je tussentijds naar huis wilt. In Uruguay kan dat maximaal een jaar. Bovendien zijn er vaak meerdere overlanders, waar je veel van kunt leren. Hebben wij ook gedaan…

Afgelopen maandag zijn we met de bus naar Montevideo gegaan om nog een aantal documenten voor de verscheping te ondertekenen. Een uitstapje je naar Montevideo, ook wel even leuk. Het schema van de verscheping die men ons op het kantoor van KMA voorstelde was namelijk zo, dat we woensdags de auto in de haven moesten brengen, waarna deze door de douane kon etc. Daarna zou de auto een paar dagen in een  depot worden gedaan en zondags zou ie dan ‘ingeblikt’ worden in een container en dinsdag 8 december vertrekken naar Hamburg. Bovendien lag het schip – de Grande Atlantico – goed op schema. Dat klonk dus allemaal prima. Echter, als je een tijdje in Zuid Amerika rond rijdt – al is het maar ruim 4 maanden – dan moet je geleerd hebben dat het plannen en het tijdig nakomen van afspraken, nu niet echt een van de sterkste kanten  van de Zuid Amerikaan is… Hier moet je gewoon rekening mee houden. Echter, het komt uiteindelijk meestal wel goed.

Intussen had Marian geprobeerd om onze tickets te wijzigen, dan wel een goedkoop alternatief te vinden. Doordat de auto al eerder weg zou gaan, was het voor ons ook niet echt leuk om langer dan nodig in Montevideo  te blijven. Een goedkoop alternatief lukte gelukkig op het laatste moment. M.a.w. op 5 december vertrekken  we richting Madrid / Amsterdam en komen we op 6 december op Schiphol aan.  Dit even als mededeling tussendoor.

Kortom, afgelopen woensdag zijn we dus vertrokken van Paraiso Suizo. De dag er voor hebben we de kist en alle andere zaken van de imperial afgeschroefd en deze woensdagochtend in de Toyota gedaan. Het was dinsdag warm, ruim 30 graden! Het tempo lag dan ook niet zo hoog. Was ook niet nodig, we hadden tijd zat. Gelukkig is er dan ook ‘hulp’ van Patricia. Het biermerk van Uruguay en verkrijgbaar in literflessen. M.a.w. je hoeft niet zo vaak om een ‘biertje’ te vragen.  We hadden met de mensen van KMA afgesproken om woensdagmiddag om 14.00 uur in Montevideo te zijn, voor het kantoor van KMA, aan de Calle de 25e Mayo. Een vrij drukke weg in het hartje van Montevideo. De rit er naar toe ging goed en om ruim 10 minuten voor twee uur stonden we dus voor het gebouw. Wij Hollanders zijn natuurlijk op tijd, aan ons zal het niet liggen. We gingen er vanuit dat men ons niet lang zou laten wachten. Het was namelijk een erg drukke straat en mogelijk kon er politie komen die ons zou wegsturen. Om een lang verhaal kort te maken. Marian heeft in haar uppie ruim een uur zitten wachten in de auto, noem het maar het fort verdedigen, terwijl ik in stukjes van “wait 10 more minutes” binnen op een invoice moest wachten, zodat ik kon betalen om daarna met een paar mensen van het kantoor naar de haven te gaan.  M.a.w. om ongeveer 15.00 uur gingen we met z’n allen richting de haven, waar alles verder gladjes verliep; naar de Aduana, door de scanner en naar het depot om de auto te stallen. Echter, wat schetste onze verbazing; de container stond reeds klaar, een aantal (7) mensen stonden op ons te wachten – slechts 2 deden het werk –  en de auto kon direct in de container worden gereden en deze kon daarna worden afgesloten en verzegeld. Na een klein uurtje (!) was alles dus gefikst en daar stonden we dan met onze koffer die we van Heinz hadden gekregen en onze 2 rugzakken. Een aardige havenemployee heeft ons toen naar de uitgang van het haventerrein gebracht. Kortom, we waren klaar met de inscheping van de auto. Zo kan het dan ook weer in Zuid Amerika. Verder moeten we het nu maar los laten. We kunnen er niets meer aan doen. Op internet kun je via de app ‘marine traffic’ het schip – Grande Atlantico van Grimaldi -volgen.  Dat gaan we dus binnenkort maar doen.

Gezien het feit dat we dus zaterdag 5 december vliegen, hangen we nog even een paar dagen de toerist uit in Montevideo. M.a.w. een tochtje met de hop on hop off bus, even eten in de Mercado en zo nu en dan een wijntje en een biertje op het terras. Hoe mooi kan het allemaal zijn…

Van SC de Bariloche naar Montevideo, dat was echt wel een uitdaging …

Op vrijdag 13 november zijn we uit SC de Bariloche vertrokken. We hadden het plan opgevat om de Routa 40 te volgen, richting het noorden en dan op enig moment af te buigen naar het oosten richting San Rafael en San Luis en dan richting Buenos Aires. We hadden onderweg onze campingplaatsen gepland en uitgezocht. De Routa 40 moest een mooie route zijn en we hadden er zin in. Echter, na ruim 100 km kregen we een tegenslag. Van een grote tegemoetkomende  vrachtauto kregen we een steen tegen en door het raam. In het raam ontstonden een aantal scheuren en er zat een gat in. Tja, dat was dikke pech. Dit gebeurde vlak voor de driesprong; rechtdoor de Routa 40 verder en rechtsaf naar de grote plaats Neuquen, nog 300 kilometer… Een vrachtautochauffeur die we tegenkwamen op een parkeerplaats adviseerde ons naar Neuquen te gaan en daar het raam – provisorisch – te laten repareren. Dit is een grote plaats waar vele garages zijn en ook een z.g. Autoglass Reparacion. Tja… dat was een lelijke streep door de rekening. We hebben toen toch maar even ons verstand gebruikt en de raad van deze vrachtwagenchauffeur opgevolgd. We hadden ook geen zin om de gehele tocht met een gebroken raam te rijden, met alle risico’s van dien. Kortom, het plan werd omgegooid en we zijn naar Neuquen gereden. Het was voor ons toch wel vrijdag de 13e die dag… De weg was in het begin redelijk heuvelachtig en het was warm. Op enig moment ging weer de temperatuurmeter een aantal keren omhoog. Tja, ook daar wordt je niet vrolijk van, zeker niet daar in de ‘middle of nowhere’.  Gelukkig zakte de temperatuur weer naar normaal en we zijn rustig naar Neuquen gereden, door de pampas, zonder verdere problemen,  Pampas; alleen maar struikjes en bosjes en gelukkig op die weg wel verkeer. Het is namelijk een doorgaande route richting Patagonie. In Neuquen hebben we een camping gevonden en de volgende dag – zaterdag – een garage opgezocht. Op zaterdag werkt men wel, doch tot 13.00 uur. M.a.w. we hadden toch wel wat haast om de boel te laten repareren en onze auto na te laten kijken. Na enig zoekwerk vonden we een bedrijfje (Autoglass Reparacion) wat ramen repareert en ook werd ons daar een Toyota garage getipt. Hier konden we nog net terecht, nadat iemand voor ons had gebeld. Zo gezegd zo gedaan. Bij de Toyotagarage bleek tevens dat de pakking bij de achteras differentieel lekte. Dat kon er ook nog wel bij… zucht. Men garandeerde ons echter dat dat geen probleem zou zijn. Echter, we zaten midden in de desert, we moesten nog ruim 2000 kilometer richting Buenos Aires etc. We hebben toen eerst maar een hotel opgezocht om alles eens op een rijtje te zetten, dit onder het motto; wat is wijsheid.

In het hotel zijn we tot de conclusie gekomen dat we het niet verantwoord vonden om nog verder door te rijden. Het vertrouwen was wat weg: een warm aan lopende motor, een raam wat mogelijk verder zou scheuren en breken, een pakking welke niet betrouwbaar was en nog 2000 kilometer rijden door afgelegen gebied etc. We hebben ons verstand gebruikt en goed nagedacht hoe we dit zouden gaan oplossen. De oplossing kwam gaandeweg. We hebben toen mede Rotarylid Bart opgebeld of hij in Argentinië ook kennis en kunde had om ons te helpen om een goede transporteur te vinden die onze auto naar BA zou kunnen brengen.  Bart werkt bij namelijk Rabobank International en komt regelmatig in Argentinië bij hun ‘Representative Office’ in Buenos Aires. Dit heeft uiteindelijk prima gewerkt. Bart en zijn  collega’s hebben er voor gezorgd dat we een goede transporteur vonden in Neuquen die de auto naar BA heeft gebracht. Eerlijk gezegd, dit waren toch wel spannende momenten…. Zo zie je maar weer hoe belangrijk een goed netwerk kan zijn…

We hebben vorige week dinsdag dus de auto op transport gezet en zelf zijn we woensdag met het vliegtuig naar Buenos Aires gegaan. Inmiddels had de Rabobank in BA voor ons een kamer geboekt in het Sofitel, alwaar ook de auto naar toe zou worden gebracht.  Het Sofitel ligt redelijk dichtbij het vliegveld, doch ook bij Buquebus, de terminal van waar de ferry naar Uruguay vertrekt. Gelukkig is alles daarna gegaan zoals we het wilden. De auto werd keurig gebracht en we hebben deze een nacht in een parkeergarage dichtbij het hotel gezet. Zelf zijn we nog even in het centrum van de stad geweest en hebben o.a. de Plaza de Mayo en de Franse Ambassade bezocht. M.a.w. ook nog een beetje toeristisch gedaan, echter wel in de stromende regen.

De volgende dag zijn we vroeg vertrokken richting Buquebus, hartje Buenos Aires. Na natuurlijk een paar keer verkeerd te zijn gereden, kwamen we bij Buquebus aan. Daarna ging alles vrij snel en gemakkelijk. We hebben de ferry genomen om ongeveer 10.00 uur en 3 uur later waren we in Colonia de Sacramento in Uruguay. We hebben dus het risico maar genomen om toch maar verder te rijden met de auto. We hadden geen andere keus en het waren niet veel kilometers. ’s Avonds hebben we overnacht bij de familie waar we de eerste nacht van onze reis ook hebben overnacht; Les 3 Brotones, ongeveer 30 km. boven Colonia de Sacramento. We hebben er een gezellige avond gehad en kwamen tot de conclusie dat ons Spaans toch wel met ‘sprongen’ vooruit was gegaan de afgelopen 4 maanden.

Afgelopen zaterdag de 21e november zijn we vertrokken naar Camping Paraiso Suizo. Deze camping ligt op ongeveer  80 kilometer ten oosten van  Montevideo. Zou er onderweg wat mis gegaan zijn met de auto, dan was er een snellere en betere hulp aanwezig dan in de pampa’s in Argentinië. Op camping Paraiso Suizo zijn we meer overlanders tegengekomen. Mensen met veel reiservaring etc. Het is er gezellig, ’s ochtends broodjes van campingbaas Heinz, ’s avonds een wijntje en een biertje etc. Kortom het is goed toeven hier. We wachten nu op een definitief bericht uit Montevideo (Grimaldi) om onze auto te verschepen. Dit zal mogelijk begin december zijn. In de tussentijd maken we hier  wat toeristische uitstapjes etc. Kortom, we vermaken ons wel en komen de tijd wel door.

Met andere woorden:

Een turbulente week hebben we achter de rug. Waarbij is gebleken dat een draaiboek van het ene moment op het andere moment kan, dan wel moet veranderen. Er zijn momenten waarin je creatief moet zijn. Waarbij het ook wel eens blijkt dat er niet altijd een panklare oplossing voor handen is. Zuid Amerika is beslist geen Nederland, waarbij je een en ander redelijk naar je eigen hand kan zetten. Ook het taalprobleem is een beperkende factor hier. Bovendien blijkt ook het hebben van goede  contacten  een must. Dit hebben we gemerkt. Kortom, alles is gelukkig goed afgelopen mede dankzij een aantal zeer goede vrienden en relaties. Dank daarvoor.

Waar zijn we.nu, even een tussenstand

Gisteren, op maandag de 23e november hebben we onze blog deels bijgewerkt en gepubliceerd. Dit betrof ‘slechts’ een verslag van de grensovergang van Chili naar Argentinië, ons verblijf in San Carlos de Bariloche en bij Klaus en Claudia Schubert in El Bolson.

Na de publicatie van dit verslag hebben we veel reacties gekregen van mensen die zich afvroegen waar we een tijdlang waren. Men was ons een beetje ‘kwijt’. Welnu, wees gerust. We zitten inmiddels in Uruguay op de camping Paraiso Suizo, bij Heinz en Sylvia. Deze camping is een soort van start- en eindeplaats van mensen die op reis zijn. Hier is ook een gelegenheid om je wagen tijdelijk te stallen. In Uuguay mag je namelijk een jaar lang je auto importeren.  Het is hier gezellig en goed en voor ons is dit de plaats van waar we over een paar weken vertrekken. Tussendoor maken we nog wat uitstapjes in de omgeving.

Ons verslag over het vertrek van San Carlos de Bariloche richting het noorden volgt binnenkort in een aparte blog.  Het is een ietwat bijzonder verhaal…

Bijgaand een paar foto’s van de camping Paraiso Suizo in Uruguay.

De grensovergang van Chili naar Argentinië een fluitje van een Peso

Ons  vorig blogbericht is geeindigd met ons bezoek aan het eiland Chiloe, de terugkeer naar het vaste land van Chili en het plaatsen van de vulkaanspecial op het web in San Carlos de Bariloche. Kort samengevat was dit het laatste bericht. Het heeft even geduurd, hier zijn we weer!

De grensovergang van Chili naar Argentinië was weer een bijzondere. Zaten de douanebeambten bij de grens van Mendoza van zowel Argentinië en Chili in een en hetzelfde kantoor, de douanebeambten van beide landen bij San Carlos de Bariloche, zaten 25 kilometer van elkaar af.  Later meer hierover.

De avond voor de grensovergang hebben we weer overnacht in het plaatsje Entre Lagos, ongeveer 50 km. voor de grens met Argentinië. De dag er voor hebben we nog een bezoek gebracht aan een verzamelaar van oude auto’s. Een uit de hand gelopen hobby van een Duitser die een paar Studebakers op de kop had getikt en van lieverlee allerlei oude auto’s – meest Studebakers – geschonken heeft gekregen. Een unieke verzameling! Dit is gelukkig bewaard gebleven, het is echter ongekend wat voor oud spul we zo onderweg zijn tegen gekomen. Er staat in Zuid Amerika een ‘schat’ van deze oude auto’s. Menig Europese verzamelaar zou z’n vingers er bij aflikken.

Op 5 november – we zijn wat laat met ons blogbericht – zijn we richting grens gegaan. Natuurlijk is het weer de traditionele papierenkwestie. Echter deze grensovergang heeft ervaring met buitenlanders, die vaak van deze overgang gebruik maken. Tussen beide grensovergangen blijkt een ‘niemandsland’ te zitten van ruim 25 kilometer, wat maakt dat je je op een gegeven moment afvraagt, ‘komt er nog een grensovergang, of zitten we al in Argentinie’?. Voor de zekerheid toch maar eens gevraagd. Gelukkig, nog 5 kilometer dan is er de grensovergang naar Argentinië. Blijkt in de praktijk dus 15 kilometer te zijn. Bij de grensovergang moet je het tijdelijk invoerdocument van de auto inleveren van het vorige land en je krijgt er een nieuwe voor terug. Let op de stempels! Daarbij moet je aan kunnen tonen dat de auto van jou is. Het Nederlandse kentekenbewijs voorziet daar niet in. De naam van de eigenaar staat er namelijk niet op. Men bekijkt dan het document van boven naar beneden, van voor naar achter en vraagt dan uiteindelijk: “Is it your car?”. “Si”, ja dus en dan typt ze – enigszins verontwaardigd – gelukkig verder.  Vaak noemen we ook even de naam van Maxima. De mensen zijn dan zichtbaar verheugd over het feit dat wij erg positief zijn over Maxima. Vanaf de grensovergang is het dan nog ruim 150 kilometer naar San Carlos de Bariloche. SC Bariloche is een prachtige stad gelegen aan een van de 10 tallen meren. Het is de poort naar Patagonia. We zijn naar camping Petunia gereden, de ‘overland’ camping bij uitstek. Daar ontmoetten we een stel overlanders met 2 kinderen; Adam, Emmely, en de kinderen Colette (Coco) en baby Sierra. Deze mensen zijn al 4 jaar onderweg in een VW Transporterbusje. Ze zijn met hun drieen vanuit Californie vertrokken en onderweg in Brazilie hebben ze hun tweede kind gekregen… Tja, zo iets gaat ook door…

We zijn er 3 nachten gebleven en het was er gezellig. Inmiddels ook een ’90 km sticker’ geregeld, alsmede 2 rode reflecterende stickers en weer nieuw gas om te koken. Geen gepruts meer met het benzinebrandertje etc.  Op zondag 8 november zijn we vertrokken richting El Bolson, om bij Klaus en Claudia Schubert onze verzekeringspapieren af te halen. Deze Klaus en Claudia wonen aan een rivier, hij is schapenboer en regelt voor heel veel buitenlanders de verzekeringspapieren voor diverse landen in ZA, geheel gratis en belangeloos. Voor ons was hij in augustus cruciaal, daar het voor ons onmogelijk bleek om in ieder land een aparte, doch bovenal goede verzekering te regelen. In de praktijk heeft niemand er ooit naar gevraagd, zo is het ook weer. Bij Klaus en Claudia hebben we een paar leuke dagen gehad; “het was kamperen bij de boer”. Hij heeft ons veel verteld over de geschiedenis en politiek van Argentinië en over hun reiservaringen. Betreffende dit laatste, wil ik refereren aan hun boek ‘Abgefahren’.  Als je dat leest, dan blijkt dat wij groentjes zijn en zullen we ook altijd groentjes blijven. Voor ons was El Bolson een zuidelijkste punt. We hadden al eerder besloten om niet verder naar het zuiden te gaan, doch langzaam via de Routa 40 naar boven te gaan. Op woensdag 11 november zijn wij ‘abgefahren’ van Klaus en Claudia, weer richting SC de Bariloche, gereden door een prachtige omgeving! Op camping Petunia zijn we nog 2 nachten gebleven en toen richting het noorden gegaan, Routa 40.

Daarover later meer.

De beloofde vulkaanspecial.

Op dit moment zijn we reeds in San Carlos de Bariloche, in Argentinië, op camping Pitunia. De camping waar de ‘overlanders’ bij uitstek komen. Iedereen kent deze camping, dan wel krijgt het wel mee van iemand die men onderweg tegenkomt.             Nu dus ook weer even tijd om de vulkaanspecial samen te stellen en in de lucht te brengen. Dan is dat maar weer klaar.

San Carlos de Bariloche, 6 november 2015.

Het eiland Chiloe, het Ierland van Chili

Op het moment dat dit wordt geschreven is maandagmiddag 2 november en we zitten op een camping aan het meer van Llanquihue, met uitzicht op 3 vulkanen, resp. de Osorno, de Cabuco en de Puntiagudo. Het weer is schitterend, het is onbewolkt, het zonnetje schijnt en we hebben een geweldig uitzicht op deze 3 vulkanen. Tijd om ook onze blog weer even bij te werken. Voordat je het weet is er namelijk weer een week voorbij en weet je het allemaal niet meer. De camping waar we zitten heet Camping Playa Werner, eigendom van de Duitse familie Werner, die 120 jaar geleden als kolonialisten hier naar toe zijn getrokken. M.a.w. de 3e en 4e generatie zit hier dus nu. De man – op leeftijd – sprak nog prima Duits, ‘und wolte dass wir uns zu Hause fullen sollten’.  Toch staat de tijd hier stil. Er is wel wifi en een warme douche, doch het onderhoud van de camping laat erg te wensen over.  Hoe men hiervan een bestaan kan hebben, is ons een vraag. Men heeft blijkbaar weinig nodig voor de oude dag…

De laatste keer deden we bericht van Chili als een soort van Klein Zwitserland; ‘alpenweiden’, koeien, bergen, witte bergtoppen etc.  Met ons verhaal zijn we gebleven bij ons verblijf in Pucon en het gezellige samenzijn met resp. Beat en Silvia, de Zwitsers en de twee Fransen, Daniel en Annie-Claude. Kortom, alweer een gezellig en sociaal weekend. Vorige week maandag zijn we vertrokken uit Pucon richting Panquipulli. Ik heb de naam ook niet verzonnen. Van een ander stel kregen we namelijk door dat er een prachtige camping moest zijn, gelegen aan een meer met geweldig uitzicht op de vulkaan Villarrica. Zo gezegd zo gedaan, het was effe zoeken, doch we vonden het. Tot zover hebben we – lees Marian – altijd de campings gevonden en we moeten zeggen dat de campings in Chili redelijk zijn, gemeten naar de maatstaven die we ons zelf zo zachtjes aan eigen hebben gemaakt.  Zo is het ook wel weer. Het voordeel van het alleen staan op de camping is dat je de meeste keren als een speciale gast wordt behandeld en alle faciliteiten ook voor je zelf hebt. Zo ook hier; de wc, de douche, het internet, het uizicht etc. Panquipulli was ook voor ons alleen, een aanrader. Op dinsdag vertrokken langs de meren naar Entre Lagos. Een keurig camping, ook weer aan het meer met een Engels sprekende beheerder. Entre Lagos ligt aan de weg die we deze week richting richting San Carlos de Bariloche (Argentinië) gaan nemen. Mogelijk komen we hier dus terug.

De volgende dag gereden richting Puerto Octay, Fruttilar (Theater aan het water, waar vriend Patricio heeft gedirigeerd) en zo naar de camping, ongeveer 6 km ten oosten van het plaatsje Puerto Varas. In het plaatsje Puerto Varas viel ons een bruine, DuitseToyota Landcruiser camper op. We hadden nog niet veel Toyota’s gezien. De volgende dag uiteindelijk richting Isla de Chiloe gereden, ons uiteindelijke doel. We wisten dat 2 dagen / nachten genoeg zou zijn en dat het een beetje (veel) meer van het zelfde zou zijn. Toch waren we nieuwsgierig. De pont genomen en een keurige camping gevonden, met uitzicht over het water en aan de overkant het vasteland. Het weer was redelijk; bewolkt maar gelukkig droog. Dit was in het plaatsje Ancud, nabij een keurig hotel, met wifi.

Het eiland staat bekend om haar vele houten kerken, in allerlei soorten, maten en kleuren. Ook zijn er veel huizen op palen gebouwd. Dit was in de buurt van de plaats Castro, ongeveer 75 km. ton zuiden van Ancud. Kortom, de volgende dag dus een dagje toeren over het eiland en uiteindelijk tot Castro gekomen. Het weer was redelijk, doch werd er in de loop van de dag niet beter op. Een prachtig ritje over het eiland richting de camping die in de Lonely Planet stond. De camping was dicht, doch er waren cabanas beschikbaar. Daar  hebben we dus maar een van genomen. Het was niet veel duurder dan een campingplaats. Wat een ‘luxe’ stond ons te wachten; een echt bed, een kachel, een tv, een bad en douche etc. Het kon niet op. Het enige vervelende was dat er een paar bouwvakkers tot diep in de avond doortimmerden… Het klusje moest nog even af…???

De volgende dag was het koud en winderig. Rustig ontbijt en op weg weer naar Ancud. Onderweg wat kerkjes bekeken en gefotografeerd. Het was de dag erna Allerheiligen (1-11-2015) en er stonden vele kraampjes om (kunst)bloemen te verkopen. Het eiland was dus precies zoals ons gezegd was. Na een paar dagen was het wel prima. We hadden besloten om weer naar de zelfde camping in Ancud terug te gaan. Het was een prima camping met een mooi uitzicht. Groot was onze verbazing dat we op de camping de bruine Toyota Landcruiser zagen, die we dus eerder in Puerto Varas waren tegen gekomen. Het zoekt elkaar dus blijkbaar op. Om een lang verhaal kort te maken, we hebben kennisgemaakt met Tomas en Karin uit Gottingen, die ook een half jaar door Zuid Amerika toeren. Het klikte en het werd weer een gezellig weekend. We zouden eigenlijk gisteren – zondag 1 november – weer naar de vaste wal, doch we hebben er met z’n allen een gezellig en lui dagje van gemaakt. Gezamenlijk gekookt en gegeten, e-mailadressen en ervaringen uitgewisseld etc. Ook met deze mensen hadden we een goede tijd. Vanochtend zijn we met z’n allen weer overgestoken naar de vaste wal en is een ieder zijnsweeg weer gegaan. Het is toch altijd weer effe anders als je een paar dagen met leuke mensen optrekt en weer min of meer afscheid neemt. Ook dat is reizen…

We zitten nu dus op een camping in Llanquihue en net zijn er een paar Hollanders binnengekomen. Kortom, deze streek is dus populair en we hebben het gevoel dat het nu ook wat drukker wordt met toeristen en dan met name de ‘overlanders’. Nu even dus ons soort mensen. Morgen gaan we een tochtje rondom het meer maken om ook wat dichterbij de 3 vulkanen komen. Daarna richting SC de Bariloche, Argentinië. We gaan het zien. V.w.b. de foto’s, we maken een aparte ‘special’ van de 3 vulkanen. Het blijft fascineren.

Llanquihue,  3 november 2015

De afgelopen week in het Chileense Klein Zwitserland

Op dit moment zitten we in Pucon. Pucon ligt aan de voet van de Vulcano Villarica, op  ongeveer 800 kilometer ten zuiden van Santiago. En het regent nu, doch de wifi is super! Dat is al weer wat. Hoeven we ons even niet te vervelen. Het was wel even afkicken deze week. Vanuit de gezellige en een al enigszins gewende omgeving zijn we dinsdagmorgen uit Talca vertrokken. Het was mistig. Je zag bijna niets vanuit de flat. We hadden zoiets van: “kunnen we wel weg?”. We wilden wel weg, het had lang genoeg geduurd. Het was tijd om te gaan. We zijn om 11.00 uur weggereden, via de Routa 5 naar het zuiden. Onze stop / overnachting zou bij de watervallen van Salto de Lagua. Volgens de Lonely Planet moest er een camping zijn die redelijk goed was. Nu nemen we iets dergelijks zo zachtjes aan met een korreltje zout. Het was inderdaad: echt niets. Alleen het bord er naar toe was veel belovend… Echter bij de receptie verwees men ons naar een apart terrein, waar we konden staan en gebruik konden maken van de douche en wc van een cabbana (soort van luxe trekkershut). Een prima plek eigenlijk wel. We zijn namelijk al tevreden met een douche (aqua caliente = warm water), een wc en een redelijk plek om te staan. De volgende ochtend zijn we doorgereden naar  Villarica. Villarica is een plaats ongeveer 70 km. ten oosten van de Routa 5 en ligt aan de voet van de Vulkaan Vilarica. Bij de Tourist Info gevraagd naar campings. ‘No se”. “Ik weet het niet”, dus. Ze gaf ons een papiertje van een ‘camping bij de boer’ (Agrocampismo) in de buurt van Huife, ongeveer 20 km ten oosten van Pucon, in de buurt van de ‘Terma’s’. Die nacht hebben we doorgebracht op een camping gelegen nabij het meer van Villarca, met uitzicht op de gelijknamige vulkaan. Marian heeft al 2 foto’s via Facebook gestuurd. Het weer was goed, een beetje bewolkt. De vulkaan werd naarmate het avond werd steeds helderder en ’s nachts kon je een rode gloed om de krater zien, heel vaag, doch wel redelijk te zien. De volgende dag was helemaal goed. Een strak blauwe lucht en een schitterend zicht op de vulkaan. Er kwam zelfs rook uit de krater. Om en nabij de middag zijn we vertrokken richting Pucon en de Termas, even verderop. We hadden gehoopt dat we bij de Termas konden kamperen om zo dicht bij de thermaal baden te kunnen staan. Niet dus. Men wilde ook geen uitzondering maken voor ons, dus gingen we maar naar de camping van de boer, even verderop. Mooi dat we het briefje nog hadden met het adres van de camping. We kregen daarop zelfs 20% korting bij de thermaal baden van Permuyan. De camping was gewoon een weiland met daarbij2  douches en 2 wc’s. Moeder de vrouw, de boerin in deze, kwam aangesneld met een emmer en schoonmaakspul om voor ons even vlug de wc schoon te maken. Het weiland lag er mooi bij, er graasden namelijk 20 schapen met lammeren en die hielden de boel keurig kort. Natuurlijk ook weer een hond als ‘bewaker’. We kregen gezelschap van een jongedame in een Toyota RAV uit Argentinië. Ze sprak wat gebrekkig Engels, doch we kregen een aantal goede tips. We komen iets verder in het seizoen, de mensen gaan wat meer op pad etc. De volgende dag zijn we weggereden, na wat eieren van de boer te hebben  gekocht.  Had die ook weer een goede dag. We reden die dag wat rond in de omgeving. We twijfelden wat we zouden gaan doen. Uiteindelijk belanden we weer in Pucon, het toeristische dorpje aan de voet van de vulkaan. Er moest een camping zijn en jawel er was een camping!  Voor de camping stond een Zwitserse auto (Nissan Navaro). Natuurlijk even stoppen en vragen waar men vandaan kwam, waar naar toe men gaat etc. Kortom, we raakten aan de praat met ze (Beat en Sylvia)  en we besloten om met z’n allen naar de camping te gaan en daar gezamenlijk te eten en wat te kletsen. Kortom, een gezellige dag ’s avonds eindigend met Zwitserse Schnapps. Vanochtend – zaterdag 25-10-2015 – zijn ze weer vertrokken richting San Carlos de Bariloche in Argentinië. Mogelijk dat we ze daar nog zien. In ieder geval hebben we gegevens en nuttige tips uitgewisseld. Vandaag dus, zaterdag zitten we naast de auto in onze tent. Het regent pijpenstelen en we zijn blij met de tent. In het begin van de middag zijn er nog een stel Fransen bijgekomen. Ze spraken redelijk goed Engels en het was gezellig. We wachten het weer nu even wat af. Voor de komende dagen is het niet echt bijzonder. We willen naar het eiland Isla de Chiloe, waar het altjd regent… We zien we wat we doen. In ieder geval hebben we een leuke week gehad in het kleine Zwitserland van Chili.

Adios Amigos en tot de volgende keer!

Pucon, 25 oktober 2015

 

Bezoek aan de Vineyard Balduzzi, het toetje van ons verblijf in Talca

Het is inmiddels maandagmiddag. We zijn hier nu bijna een week geweest. Het laatste deel van ons verblijf hier in Talca, betreft een bezoek aan de Balduzzi Vineyard, in San Javier (www.balduzzi.com).  Deze is eigendom van een van de bestuurders van de Universiteit, derhalve een goede vriend van P.  Men is van Italiaanse komaf, nu al weer de 4e generatie. We hebben een rondleiding gekregen in de fabriek en in het visitorcenter van de wijngaard. We hadden er al een paar gezien, doch deze was wat kleinschaliger en wat compacter en dus wat overzichtelijker. Het blijkt dat er in Chili ruim 300 verschillende soorten wijn zijn, die allemaal een markt zoeken in binnenland en buitenland. Men exporteert veel naar de US, China, Brazilie en op beperkte schaal naar Europa. Na de uitgebreide lunch weer richting Talca, om de tassen te pakken, de blog bij te werken en ons voor te bereiden op onze reis morgen verder naar het zuiden. Dat zal wel even wennen worden. In ieder geval was deze week er eentje om in te lijsten.

“They learn the notes and I teach them to make music”.

Het is woensdagmiddag 13 oktober om ongeveer 12.00 uur. We staan met de Toyota voor de universiteit van Talca, wachtend op Mr. Patricio Cobos. Even ter herinnering; hij en zijn vrouw Marina hebben we ongeveer een maand geleden in een visrestaurant ontmoet in Vina del Mar. We hadden toen een leuk gesprek en kregen tevens de uitnodiging om in Talca langs te komen, als we in de buurt zouden zijn. We konden zien dat ze het meenden. Meestal is het zo met dit soort ontmoetingen, dat ondanks alle goede bedoelingen er nooit meer een contact is, laat staan een vervolg. Dit was anders en zo bleef het altijd in onze gedachten hangen. Zo gezegd zo gedaan afgelopen woensdag. We werden ’s middags bij hen thuis onthaald en kregen de indruk dat we best meer dan een paar dagen konden / mochten blijven. Uit de gesprekken bleek tevens  dat hij een gastdocent /  dirigent is aan de Universiteit van Talca en een carriere heeft gehad als internationaal violist en dirigent. Waar zijn we beland dachten we…? De woensdag hebben we verder niet veel gedaan, behalve de was en wat andere huis tuin en keuken dingetjes. We waren moe van alle indrukken. De volgende dag zouden we een rondleiding krijgen op de universiteit en mochten we een proefrepetitie bij wonen van het jeugdorkest, waar hij de dirigent van is. Dit alles in het nieuwe theater op de campus van Universiteit. We waren op dat moment de enige toehoorders, doch na het eerste deel van de repetitie kwam er een gezelschap binnen die qua bestuurlijke invloed – om het zo maar te zeggen – zeer betrokken is bij de muziekfaculteit van de Universiteit. Men vroeg ons waar we vandaan kwamen en hoe we de familie Cobos kenden etc. Men kreeg namelijk de indruk dat we al jaren bevriend waren met deze mensen. We hebben maar wat neutrale en ontwijkende antwoorden gegeven en ons wat op de vlakte gehouden. Wat moesten we anders?! Veel mensen spraken Duits en een iemand – Mr. J. Balduzzi – nodigde ons uit om te komen lunchen, de maandag na het weekend. Was helemaal geen probleem en we konden bijna niet weigeren. M.a.w. tot en met maandag zouden we in Talca blijven, dat stond dus toen al vast. Na deze repetitie – ter afsluiting het stuk van Lennard Bernstein, de West Side Story –  werden we uitgenodigd voor een rondleiding op de faculteit en zagen we hoe de jeugd aan het oefenen was. Heel veel studenten worden middels  ‘scholarships’ door derden gesponsord. Het is anders voor hen niet op te brengen met als gevolg dat er veel talent verloren gaat. En er is veel talent in Chili!! ’s Avonds heerlijk thuis gegeten en over allerlei dingen gesproken. Vroeg op bed, want voor de volgende dag stond er een treinreisje – 3,5 uur – op het programma naar de plaats Constitution, aan de kust.

Vrijdag, opstaan rond 6.00 ’s ochtends.   Dit waren we niet meer gewend en we hadden er zichtbaar moeite mee. Na het ontbijt met de taxi naar het station, alwaar we geconfronteerd werden met een groep luidruchtige Argentijnen. Een gezelschap met een gitaar kwam aan boord en begon direct na vertrek te zingen. ’s Ochtends vroeg om 8.00 uur !!! Hoe krijg je het in je h… De trein reed niet harder dan 30 km per uur en bracht ons door de wijngaarden van de Maule Region en vervolgens door de heuvels naar Constitution, aan de kust. Onderweg zo nu en dan wat oponthoud; koeien, ezels, kippen, honden en paarden op de rails, mensen die in- en uistapten, wissels die handmatig moesten worden omgezet en treinen die op elkaar moesten wachten omdat ze elkaar op een station(etje) moesten passeren. Een zeer onderhoudend tochtje dus met zo nu en dan  ‘the horrible noise of those crazy Argentinas’. We vonden het in het begin wel leuk, doch later tot op zekere hoogte. Wat een drukte! Na een wandeling en lunch in Constitution zijn we met de touringcar naar Talca teruggereden. Even voor jullie beeld; een touringcar met tv, wc, stewards, ruime stoelen, airco, dubbeldekker, rit van ruim 100 km, zo ongeveer anderhalf uur koste niet meer dan CPE 2500. 1 Euro is CPE 750. Dus ongeveer 3,30 Euro. M.a.w. het busvervoer is uitstekend geregeld en niet duur. ’s Avonds nog wat gegeten en vroeg naar bed.

De volgende dag was bedoeld om naar de hacienda van een vriend van P. te gaan. Bovendien een zeer invloedrijk man, binnen het bestuur van de Universiteit. Wat we daar zagen was een soort van museum. Ruim 7 generaties van deze familie hadden er gewoond. Een paar foto’s geven een goede indruk van het geheel. We kregen een complete rondleiding door de gebouwen en een uitleg van de geschiedenis van de hacienda. Dit maak je nooit weer mee. Reizen is namelijk ook een aaneenschakeling van toevalligheden. Je moet er wel voor open staan en dus een beetje geluk hebben. Na afloop zijn we naar Corico gegaan. P. moest daar een gastles geven aan een groep jonge musici. We waren wederom verbaasd over de gedrevenheid van hem en het speelse contact wat hij had met deze jonge muzikanten. Zij zijn zich er terdege van bewust wat voor kans ze krijgen om met een dergelijke topdirigent te mogen oefenen. P. hanteert in deze de slogan: “they know the notes and I teach them to make music”.

Vandaag is het zondag en houden we gewoon een relaxt dagje. We hadden nog wat was te doen en ook de auto moest wat worden opgeruimd. Om 10.00 uur tijdens het ontbijt werden we opgeschrikt door een ‘klein’ aardbevinkje. Een raar gevoel op 13 hoog (citaat Marian). De tafel waaraan we zaten begon wat te trillen en ook enkele schemerlampen bewogen enigszins. Het duurde niet lang. Je zag dat de mensen dit gewend zijn. Komt wel vaker voor zei P. Maak je geen zorgen.  P. verzekerde ons dat het gebouw aardbevingsproef is en dat er niets kon gebeuren. Het bleek achteraf dat hij dicht in de buurt van Valparaiso was, met een kracht van 5.4. op de schaal van Richter. Die dag heeft dit voorval toch wel wat in onze hoofden meegespeeld. Brrrrr… Je moet dus echt alles meemaken. ’s Middags hebben we bij de rivier lekker geluncht in een traditioneel restaurant.  Morgen is het de bedoeling dat we met een van de relaties van P. gaan lunchen. Deze zijn we op de universiteit tegen gekomen.  Hij heeft een grote wijngaard, Baruzzi genaamd.

Dinsdag gaan we weer op pad, richting het mooie zuiden. Alleen het weer wil nog niet echt. Er is regen voorspeld en naar het zuiden gaan hier, kun je vergelijken met naar het noorden gaan bij ons… Al met al een heerlijk relaxt weekje wat ons zo maar werd aangeboden. We hebben er van genoten. Bovendien hebben we het gevoel dat we deze mensen zeker nog wel eens gaan opzoeken in de USA  en dat we zeker contact met ze gaan houden. Dit was heel bijzonder. We gaan ze de komende dagen zeker missen… In een aparte blog doen we verslag van ons uitje naar de Baruzzi wijngaard.